จากเพจ Boy’s Thought ให้ข้อคิดกับผมมากเลยครับ ตอนนี้ผมยังได้ยินเสียงรบกันนั้นอยู่มั้ย ยังได้ยินอยู่เบาๆ เหมือนแมลงวี่บินข้างหู ผมอ่านบทความจาก Fanpage นี้แล้วได้ข้อคิดบ้างอย่างจากรุ่นพี่ที่ชอบพูดกันติดปากว่า อยากใหญ่ ใจต้องนิ่ง
อย่าเที่ยวบอกใครต่อใครว่า “ข้าคือภูผา” ถ้าเพียงลมพัดผ่าน เรายังสะเทือน
เวลาเรามีเป้าหมายใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นเป้าหมายที่ไม่เหมือนใคร
รับประกันได้เลยว่าจะมีคนห้าม จะมีคนหยามจะมีคนสบประมาท จะมีคนมาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
เพราะเป้าหมายใหญ่นั้นคนธรรมดาไม่เข้าใจครับ
ถ้าสองพี่น้องตระกูลไรท์โดนหัวเราะเยาะแล้วล้มเลิกการทดลองบินวันนี้เราอาจยังต้องนั่งเรือข้ามทวีป
ถ้าเอดิสันเชื่อคนอื่นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ยามค่ำคืนจะมีอะไรสว่างไสวได้ยาวนานวันนี้เราอาจจะยังใช้เทียนไขกันอยู่
ถ้าคนไทยกลุ่มนึงเชื่อที่คนอื่นบอกว่าเราเมืองร้อน จะไปปั้นหิมะได้ไง วันนี้เราอาจไม่มีทีมชนะเลิศปั้นหิมะที่ซับโปโร
เวลาเครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า นกกาย่อมแตกตื่นเป็นธรรมดา เราไม่จำเป็นต้องไปต่อล้อต่อเถียงกับเสียงนกเสียงกา
เพราะถ้าเรายังได้ยินเสียงกวนใจนี้ บางทีเราอาจไม่ใช่เครื่องบินที่ทะยานขึ้นฟ้า
แต่เป็นแค่แมลงปอกางปีก รอวันตกลงมา
เรามีหน้าที่บินสู่เป้าหมาย ก็บินต่อไป เค้ามีหน้าที่สบประมาท ก็ให้เค้าทำต่อไป
หน้าที่ใคร หน้าที่มัน ดูสิว่าใครจะชนะ
จำไว้นะครับว่า
ความสำเร็จของเรา
คือการแก้แค้นที่หอมหวานที่สุด
ใส่ความเห็น