หมวดหมู่: Story

ชีวิตเราทุกคนต้องการความมั่นคงของชีวิต นั้นคือจุดปลอดภัยสำหรับชีวิตของท่านทุกคน และคนทุกคนก็ต้องการจุดปลอดภัยในชีวิต คุณถามตัวเองหรือยังว่าต้องการแบบนั้นจริงๆหรือ

ผมได้มีโอกาศซื้อหนังสือมาอ่านเกี่ยวกับเรื่องของ พ่อรวยสอนลูก เป็นหนังสือที่ดีมากๆในชีวิตที่ผมอ่านมากเลยก็ว่าได้ทำให้ผมมีไฟในการสร้างอะไรขึ้นมามากมายจาก idea ของผม และบริษัทที่ได้จัดตั้งขึ้นมานั้นมันอาจจะบ้าบอไปหน่อยที่เริ่มโดยพัฒนาในทีมยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ 5555+ แต่งานมันเยอะจะให้ทำยังไงได้นะครับกลัวเรื่องvat และอยากรับงานใหญ่ๆก็ต้องจดทะเบียนเพื่อเสนองานใหญ่ได้ด้วย

แต่วันนี้เกิบตัดสินใจผิดในการสมัครงานที่ การไฟฟ้าแห่งประเทศไทย มันเป็นเรื่องธรรมดามากๆสำหรับนักช่างที่ต้องการเข้าการไฟฟ้าและหาความมั่นคงในชีวิต และนั้นคือจุดปลอดภัยสำหรับคุณ แต่เมื่อคุณเข้าไปแล้วคุณก็จะเข้าไปในสนามแข่งหนูอีกแห่งหนึ่งทันที และมันจะยากมากทำหรับการออกมาจากสนามแข่งหนูแห่งนั้นครับ

ปล. ท่านในสนใจเรื่องสนามแข่งหนูคืออะไร คอมเมนไว้เดียวผมจะกลับมาเขียนเป็นบทความให้นะครับ ^__^

ถ้ากลัวก็จงหยุดซะ ไม่ต้องทำ

อยากจะดังก็ต้องเหนื่อยหน่อย อยากจะรวยก็ต้องขยัน

อยากจะให้คนรักก็ต้องรู้จักก้มหัวสักหน่วย

คีรี กาญจนพาสน์

(ผู้ก่อตั้ง บริษัท บีทีเอสกรุ๊ป โฮลดิ้งส์ จำกัด มหาชน)

ความแตกต่างของตัวเม็ดเงินนั้นไม่ใช่สารสำคัญอะไร แต่การแนะนำของผมนั้นจะบอกถึงความสำคัญในการเข้าซื้อสินทรัพย์ต่างๆเพื่อให้ตัวเราเองนั้นได้โตขึ้นและมีความมั่นคงในทางด้านการเงินนั้นเองครับ

เมื่อเราตัดสินใจในการเข้าซื้ออะไรสักอย่างนั้นมันมักจะมีข้อสงใสในตัวเราเสมอเพราะการทำเงินให้เราได้ไหม ผลประกอบการของมันนั้นจะมีไหมต้นทุนในการทำเงินเท่าไรต่างๆอีกมากมายที่เราควรคิดและสิ่งต่างๆที่เรียกว่าสินทรัพย์นั้นก็ควรที่จะทำเงินให้เราได้เช่นกัน

นี้อาจเป็นอีกหนึ่งบทเรียนของผมในการเข้าซื้อหุ้นร้านค้า หรือร้านขายของในหอพักบอกตรงๆมันไม่ใช่เรื่องสนุกอะไรต่อการทำธุรกิจนี้เพราะยอดการขายของผมนั้นไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิดเท่าไร ก่อนหน้านี้ผมคิดไว้ที่มูลค้าแค่ 5หมื่นบาทหรือ 6 หมื่นบาทเท่านั้นไม่เกินนี้ เพราะการทำเงินของมันนั้นยังไม่มีให้ผมเห็นเป็นตัวเม็ดเงินเต็มๆจริงๆสักเท่าไร แต่หุ้นส่วนเสนอมาที่ 75,000 ต่อเหลือ 72,500

ต่อการนั้นเราจะมาดูกันว่ารายรับเราจะมีมากขึ้นหรือเปล่านะ ^__^

การจะจบ (แต่ตอนเขียนนี้เป็นวันที่สอบโปรเจคจบ) ได้นั้นต้องผ่านอะไรมามากมายในการศึกษา ผมเป็นเด็กคนหนึ่งเรียนสองคณะใน พระจอมเกล้า พระนครเหนือ นั้นคือ คณะวิทย์ ที่ผมเลือกเรียนเพราะชอบและรักในสาขา แต่ไม่สามารถเรียนให้จบได้จึงเลือกที่จะออกมาเรียนคณะที่ทำงานอยู่นั้นก็คือ วทอ. หรือวิทยาลัยเทคโนโลยีอุตสาหกรรม ผมจะไม่พูดถึงคณะนี้ว่าทำให้ถึง แรกว่าวิทยาลัย ไปหาข้อมูลเอาเอง ก่อนหน้านี้ผมได้ทำการสอบป้องกันก่อนที่จะมาลงทะเบียนซัมเมอร์นี้ เพราะการคำนวนตารางสอบของผมยังมีข้อมผิดพลาดอีกเยอะเลยเลือนออกมาสอบเทอมซัมเมอร์จะดีกว่า และวันนี้ได้เห็นอะไรหลายๆอย่างที่ผมไม่นึกว่าจะเจอ การสอบผมรู้อยู่แล้วกับตัวว่าไม่เจ๋งจริงโดนแน่ๆในการสอบจบของ คณะนี้หรือโดยเฉพาะหลายๆสาขาในนี้จะโหดมาก ตรวจทุกตัวหนังสือและทุกตัวในการเขียนโปรแกรมเลยก็ว่าได้ถ้าเป็นโปรแกรม หรือเป็นชินงานก็จะโดนเช่นกัน และมีเด็กที่เป็นรุ่นน้องที่สอบไม่ผ่าน ต้องมาสอบใหม่และรับสารภาพว่าให้เพื่อนช่วยเขียน ผมก็เลยมองว่าทำไมไม่ให้เพื่อนสอน อย่าน้องผมก็จ่างเขามาซ้ำน้องผมก็มีความรู้ในการทำงานหรือทำชิ้นงานออกมาแต่ทำไมถึงทำไม่ เพราะระยะเวลาในการทำโปรเจคหรือเปล่า หรือการเสนอหัวข้อที่ยากเกินไปหรือทำไม่ได้เลยหรือเปล่า ฝากเอาไปคิดกันนะครับว่าระบบการศึกษาในไทยทำไมถึงต้องปรับหลักสูตรการบ่อยๆ มันเป็นเพียงจุดเล็กๆของระบบการศึกษาหรือหลักสูตรก็จริงครับ แต่มันก็เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเด็กนักศึกษาที่จะจบช้า แต่ถ้าอาจารย์บ่อยผ่านเด็กก็ไม่มีคุณภาพที่จะออกไปทำงานอีกอยู่ด้วย แล้วเราละคนที่อยู่ในวงการวิชาการอย่างมองเห็นแต่ทำอะไรไม่ได้ เช่นกันครับ